Και κάπου ανάμεσα στις καταστροφές μου, έρχεσαι.
Με μια μικρή ανάσα στο λαιμό, με κάνεις να αισθάνομαι ζεστασιά.
Με μία μικρή πίεση του μικρού δαχτύλου του δεξιού μου χεριού με κάνεις να καταλαβαίνω την απουσία σου.
Ναι, κάποιες φορές είμαι τόσο αφηρημένη που δεν καταλαβαίνω ότι μπήκες.
Έρχεσαι και κάθεσαι δίπλα μου.
Ξαπλώνεις δίπλα μου.
Κοιμάσαι δίπλα μου.
Δίπλα μου.
Εγωιστικό δεν λέω.
Μα αν αυτό είναι το κουσούρι μου, ας είναι.
Χρειάζομαι να νιώθω την παρουσία σου.
Μου δίνεις δύναμη.
Μου δανείζεις το χαμόγελο σου όταν το δικό μου κουράζεται.
Μου χαρίζεις την ασφάλεια που νόμιζα πως είχα χάσει.
Νόμιζα την είχες πάρει. Όταν έφυγες.
Με αυτό το μακρύ, λευκό νυχτικό.
Σερνόταν στο τσιμέντο. Τα πόδια σου ξυπόλητα. Γυμνά.
Σκούρα μαλλιά. Και ανακατεμένα.
Μάτια θλιμμένα, μα χαμογελαστά.
Να, σαν τα δικά μου!
Τώρα που κοιτάω τα δάχτυλα μου καθώς πληκτρολογώ, και αυτά μοιάζουν με τα δικά σου.
Και εκεί που νόμιζα πως δεν είχα τίποτα δικό σου…
Βλέπεις, είχα ξεχάσει πως είμαι όλη δική σου.
Και πάντα θα είμαι.
Και πάντα θα είσαι.
Εγωίστρια, ναι.
