29.

Τελευταία ευχή. 
Και τι να την κάνω.. 
Το όνομα μου εσύ. 
Σε όλη μου τη ζωή, εσύ. 
Ακόμη και το σημαδάκι στην πλάτη που αφαίρεσα, εσύ. 


Χρόνια πολλά. 
Μισή πνοή. 
Και η ψυχή έκλεισε παντζούρια. 
Ο μπαξές έρημος. 


Γλυκάνισος για να θυμάμαι. 
Γρασίδι να ξεχνάω. 


Και η ζακέτα σου για να μυρίζω.. 
Σ' αγάπησα

Απόλυτο λευκό

Μια στιγμή. 
Να καθίσεις στον καναπέ. 
Να ξαπλώσω και να βάλω το κεφάλι μου στα πόδια σου. 
Να μου χαϊδέψεις τα μαλλιά. 
Να μου χαμογελάσεις. 
Μη μου μιλήσεις. Δεν απαιτώ. 
Δεν θέλω να ακούσω πως όλα θα πάνε καλά. Θα είναι ψέμα. 
Θέλω να μου δώσεις μια στιγμή. 
Μια σου μόνο στιγμή. 
Δεν με νοιάζει τι θα γίνει μετά. 
Δε με νοιάζει που θα βρεθώ μετά. 
Δώσε μου μια στιγμή. Ασφάλειας. 

Μυρωδιές

Μια μέλισσα που βουτάει στο κρασί μου.

Μια φωτιά που ανάβει το πάθος μου.

Η μυρωδιά του θυμαριού.

Τα κλειστά πατζούρια.

Ο χαοτικά οργανωμένος νους.

Τα πεταμένα ρούχα και τα άδεια μπουκάλια.

Ο καπνός που παίρνει μορφή.

Περίεργο πράμα οι αναμνήσεις που δεν έζησες.

Στην υγειά μας.-

Και κάπου ανάμεσα στις καταστροφές μου, έρχεσαι.

Με μια μικρή ανάσα στο λαιμό, με κάνεις να αισθάνομαι ζεστασιά.

Με μία μικρή πίεση του μικρού δαχτύλου του δεξιού μου χεριού με κάνεις να καταλαβαίνω την απουσία σου.

Ναι, κάποιες φορές είμαι τόσο αφηρημένη που δεν καταλαβαίνω ότι μπήκες.

Έρχεσαι και κάθεσαι δίπλα μου.

Ξαπλώνεις δίπλα μου.

Κοιμάσαι δίπλα μου.

Δίπλα μου.

Εγωιστικό δεν λέω.

Μα αν αυτό είναι το κουσούρι μου, ας είναι.

Χρειάζομαι να νιώθω την παρουσία σου.

Μου δίνεις δύναμη.

Μου δανείζεις το χαμόγελο σου όταν το δικό μου κουράζεται.

Μου χαρίζεις την ασφάλεια που νόμιζα πως είχα χάσει.

Νόμιζα την είχες πάρει. Όταν έφυγες.

Με αυτό το μακρύ, λευκό νυχτικό.

Σερνόταν στο τσιμέντο. Τα πόδια σου ξυπόλητα. Γυμνά.

Σκούρα μαλλιά. Και ανακατεμένα.

Μάτια θλιμμένα, μα χαμογελαστά.

Να, σαν τα δικά μου!

Τώρα που κοιτάω τα δάχτυλα μου καθώς πληκτρολογώ, και αυτά μοιάζουν με τα δικά σου.

Και εκεί που νόμιζα πως δεν είχα τίποτα δικό σου…

Βλέπεις, είχα ξεχάσει πως είμαι όλη δική σου.

Και πάντα θα είμαι.

Και πάντα θα είσαι.

Εγωίστρια, ναι.

Ανάρρωση

Καρδιά.

Χρυσαφί λερωμένο με κόκκινο.

Ίσως και το αντίθετο.

Χρώμα αδυναμίας.

Χρώμα λιποθυμίας.

Ίσως και αγάπης.

Ποιας αγάπης…

Αν αγαπούσε αυτή η καρδιά θα χαιρόταν.

Το κόκκινο δηλώνει την χαρά της.

Το χρυσαφί την αδυναμία?

Την αρρώστια της θαρρώ.

Και τα βαριά τσιγάρα?

Αυτά είναι για μένα. Και μόνο.

Η ψυχή σου ξέρει…

Και το σώμα πλέον.

Το κομμάτι που αφαιρέθηκε δεν ξεθώριασε τίποτα όμως.

Το μυαλό δεν επικοινώνησε ακόμη.

Η καταστροφή κοντά. Το παραδέχεσαι?

Από απέναντι είναι θρίαμβος.

Εγωισμός. Από σένα? Αλήθεια?

Είναι πρόσφυγας εδώ και καιρό.

Ψέματα.

Πόσο θα το ‘θελα…

Χάνεσαι.

Απλά ξεθωριάζω. Μη δίνεις σημασία. Εδώ είμαι ακόμη.

Κι αν χαθείς?

Θα έρθεις μαζί μου.

Μα δεν θέλω.

…

Μ’ ακούς?

Δεν έχει σημασία. Ποτέ δεν είχε.

Κλαίω.

Πάντα αυτό έκανες. Πάλι εγώ σε ορίζω.

Πες μόνο το γιατί.

Γιατί… Γιατί η καρδιά θα είναι πάντα χρυσαφί λερωμένο με κόκκινο.

Γιατί πάντα θα ξεθωριάζω.

Γιατί δεν είδα ποτέ το πράσινο βλέμμα.

…

Για σήμερα.

Και έφυγες.

Τετάρτη βράδυ.

Πέμπτη πρωί για μένα.

Φορούσα μπλε φούτερ και αμήχανο χαμόγελο.

Σκούρο τζιν παντελόνι και δακρυσμένα μάτια.

Είχες γαλήνη στην ψυχή.

Πολύχρωμα λουλούδια γύρω σου.

Ήταν Οκτώβριος μα έμοιαζε με Μάη.

Η καρδιά μου πρέπει να έχασε κάποιους χτύπους.

Αναπνοή διακεκομμένη.

Χέρια τρεμάμενα.

Βλέμμα στο κενό.

Κινήσεις μηχανικές για να μην καταλάβουν.

Συζητήσεις ανούσιες για να μη νιώσουν.

Δεν μπορούσα να μπω στο δωμάτιο. Δεν είχα τόση δύναμη.

Με περίμενες υπομονετικά.

Ήξερες πως θα έβρισκα το κουράγιο. Πάντα πίστευες σε μένα.

Ήρθα. Σου χάιδεψα τα μαλλιά. Σε φίλησα στο μέτωπο.

Μόνο εσύ θα μπορούσες να με γεμίσεις ζεστασιά με ένα τέτοιο φιλί.

Πέμπτη μεσημέρι ήδη.

Ήταν Οκτώβρης μα έμοιαζε με Μάη.

Χωρίς τίτλο

Ότι τι.

Δεν με θες?

Ψέμα.

Δεν με ποθείς?

Επίσης ψέμα.

Και η πλάκα είναι πως σιχαίνεσαι τα ψέματα.

Είσαι ήρεμος. Πάντα θα είμαι εδώ για σένα.

Το ξέρεις.

Καταστρέφομαι και ξαναφτιάχνομαι.

Για σένα.

Ότι ζω, για σένα.

Ότι κάνω για σένα.

Υπάρχω μέχρι να έρθεις να μου δείξεις να ζω.

Οι στιγμές μας δεν έχουν υπάρξει ακόμη.

Κι όμως ζω με τις αναμνήσεις τους.

Σε ερωτεύομαι κάθε μέρα.

Όλο και περισσότερο.

Το ξέρεις.

Φοβάσαι.

Κρύβεσαι.

Υπάρχεις. Απλά.

Το ξέρεις.

Σε ξέρω. Το ξέρεις.-