Για σήμερα.

Και έφυγες.

Τετάρτη βράδυ.

Πέμπτη πρωί για μένα.

Φορούσα μπλε φούτερ και αμήχανο χαμόγελο.

Σκούρο τζιν παντελόνι και δακρυσμένα μάτια.

Είχες γαλήνη στην ψυχή.

Πολύχρωμα λουλούδια γύρω σου.

Ήταν Οκτώβριος μα έμοιαζε με Μάη.

Η καρδιά μου πρέπει να έχασε κάποιους χτύπους.

Αναπνοή διακεκομμένη.

Χέρια τρεμάμενα.

Βλέμμα στο κενό.

Κινήσεις μηχανικές για να μην καταλάβουν.

Συζητήσεις ανούσιες για να μη νιώσουν.

Δεν μπορούσα να μπω στο δωμάτιο. Δεν είχα τόση δύναμη.

Με περίμενες υπομονετικά.

Ήξερες πως θα έβρισκα το κουράγιο. Πάντα πίστευες σε μένα.

Ήρθα. Σου χάιδεψα τα μαλλιά. Σε φίλησα στο μέτωπο.

Μόνο εσύ θα μπορούσες να με γεμίσεις ζεστασιά με ένα τέτοιο φιλί.

Πέμπτη μεσημέρι ήδη.

Ήταν Οκτώβρης μα έμοιαζε με Μάη.

Χωρίς τίτλο

Ότι τι.

Δεν με θες?

Ψέμα.

Δεν με ποθείς?

Επίσης ψέμα.

Και η πλάκα είναι πως σιχαίνεσαι τα ψέματα.

Είσαι ήρεμος. Πάντα θα είμαι εδώ για σένα.

Το ξέρεις.

Καταστρέφομαι και ξαναφτιάχνομαι.

Για σένα.

Ότι ζω, για σένα.

Ότι κάνω για σένα.

Υπάρχω μέχρι να έρθεις να μου δείξεις να ζω.

Οι στιγμές μας δεν έχουν υπάρξει ακόμη.

Κι όμως ζω με τις αναμνήσεις τους.

Σε ερωτεύομαι κάθε μέρα.

Όλο και περισσότερο.

Το ξέρεις.

Φοβάσαι.

Κρύβεσαι.

Υπάρχεις. Απλά.

Το ξέρεις.

Σε ξέρω. Το ξέρεις.-

Άνοιξη

Και η άνοιξη έφτασε.

Και ο ήλιος χαμογέλασε.

Και η θάλασσα φάνηκε.

Παραμένεις στον άγνωστο τόπο σου.

Εκεί που ο ήλιος απλά γλύφει την γυάλινη ασπίδα που έχεις κλειστεί.

Μα δεν θα σε ζεστάνει.

Είσαι Θεός και δούλος εκεί.

Πάντα θα φοράς στέμμα και πάντα θα πεινάς.

Πάντα ντυμένος και πάντα κρύος.

Θα φοράω λουλούδια στα μαλλιά.

Μαύρο σαλβάρι και λευκό φανελάκι.

Γυμνά τα πόδια μου.

Βράδυ Ιούλη θα είναι.

Θα έρθεις να με βρεις.

Ψάχνοντας τον ήλιο μέσα σου.

Ψάχνοντας επιβεβαίωση.

Ψάχνοντας χαμένο χρόνο.

Και θα είσαι έτοιμος.

Αυτή τη φορά θα είσαι.

Μόνο που εγώ…